Strajki z przyczyn ekonomicznych

W którymś drugim roku pracy, dzwoni wieczorem Tadzio Kowalski, który tam jest jako autor, bo myśmy prowadzili taki dyżur nocy, trzecia zmiana była na niektórych wydziałach, więc żeby fabryka nie była pusta, to w gabinecie dyrektora siedział jakiś inżynier wyższy rangą, kierownik któregoś z działów, w razie czego żeby zadzwonił. Pamiętam taki dzień, kiedy dzwoni do mnie, że jest strajk w zakładzie. To ja w samochód. Przyjechałem w pięć minut do zakładu, wchodzę, rozjuszony tłum na wydziale mechanicznym, na tłoczni. Wrzask, krzyk. Z przodu stoi kobicina taka sobie z wyglądu i drze się najgłośniej. Pytam się jej, jak się nazywa A po co to panu? Dobrze, jak ma pani na imię? A po co panu? Chciałbym się do pani odezwać. No jak mam mówić. No to powiedziała. To było wtedy. Uniwersytet Łódzki zrobił roczne takie studium dla kadry kierowniczej przemysłu, gdzie szkolono w zakresie psychologii pracy, fizjologii pracy, prawa pracy. Profesor Szczepański wykładał, same sławy. Naprawdę wykłady były rewelacyjne. Mówili o strukturach psychicznych, co dla inżyniera jest zupełnie obce, bo inżynier wie, jak się zachowa metal, jak się go klepnie, ale jak się zachowa człowiek, jak się go klepnie, tego nie wie. Tego uczyli. To trwało rok w dosyć dużym wymiarze wieczorowym, coś tam się nauczyłem i wobec czego przy tym strajku próbuję nawiązać kontakt z tą panią. A czemu pan chce wiedzieć? Do mnie. Mówię, pani, bo tak widzę z tego krzyku, że pani tu jest najmądrzejsza. Powiedz, pani, o co chodzi? Odwróciła się, wrzasnęła: „cicho chłopy”. Chłopy ucichły i ona powiedziała, że im wypłacono połowę pensji. Jak to połowę? No księgowość tak policzyła. Proszę pani, to jaki problem? Pomylili się, każdemu się zdarzy. To było tak późno wieczorem, ósma, dziewiąta godzina. Mówię, rano pogonię, przyjdą wieczorem na zmianę, przyniosą pieniądze, wypłacą resztę. W czym problem? A ona mówi, nie, nie muszą przychodzić, to my przecież rano weźmiemy.