Ciężka praca w zakładzie Lee Wrangler

Jak się wchodziło do zakładu było ładnie, było czyściutko, długi korytarz i jeden właśnie dział finiszingu i ten dział produkcji. Ten dział finiszingu, też oczywiście mówię, że było czysto, bo tak musiało być. Stała tak zwana szklarnia, gdzie była szefowa i tam wiadomo, że wszyscy ci którzy nadali dyrygowali, niestety. Tak wrażenie nienajgorsze, chociaż był hałas, chociaż był szum, było gorąco, bo były te przyrządy, które parą spodnie naciągały, ale tak jak mówiłam, przerażająca była ta szwalnia, ten huk, ten nawał tych wszystkich, spodni, te maszyny i te drugie maszyny, które to wszystko wykonywały, takie wrażenie miałam. Jak wróciłam do domu na początku i płakałam, mówiłam: tam nie będę pracować, to jest okropne. Mąż mi mówił: no ale przecież nie musisz, popracujesz trochę i dalej będziesz szukać. Ale tam w końcu ludzie pracowali. Chociaż była też spora rotacja, bo było widać, że inni przychodzą, drudzy odchodzą, nie każdy wytrzymywał psychicznie, nie każdy fizycznie. Ja mogę stwierdzić, że tam zmarnowałam zdrowie fizycznie i psychiczne, bo różnie bywało, bardzo różnie bywało, płacili, ale praca była wymagająca. Znaczy wymagano dużo. I tam gdzie akord to wiadomo też, że było niesprawiedliwe, z resztą nigdzie nie było sprawiedliwie, jeśli chodzi o akord, bo jeśli ktoś chciał zarobić i zrobił więcej niż było można to podnosili stawkę. Ludzie byli tego nieświadomi. Na przykład inaczej u mężczyzn, inaczej u kobiet. To co robili mężczyźni, bo kiedyś pracowałam przy spodniach, przy pasku trzeba było zakładki układać i nie miał kto, bo mężczyźni nie nadążali, więc nas zabrano na tą pracę. Okazało się, że oni tyle mogą zrobić ile, im za to zapłacono i nikt nie mógł przekroczyć tej normy, bo nie chcieli, żeby im podnieśli stawkę. Bo skoro możesz tyle, to możesz, możesz jeszcze więcej. A kobiety nie. Ona chce więcej, więcej, więcej, a to podnosili normy i wtedy wiadomo bardziej się człowiek musiał narobić.