Atmosfera w pracy Lee Wrangler

Pracowałam tam dziesięć lat, ale spotykam czasami ludzi, tylko nie ma już tego, co było. Jak się nawet pyta: a co tam u tej? A dziecko ma, czy no nie wiem, gdzieś tam, pracuje, i koniec. Że ktoś tam się z kimś widział, ale nie ma tej serdeczności, jak to kiedyś było. A to przecież też młodzi ludzie byli, bo ja w tej firmie pracując byłam może nie najstarsza, ale jedną z niewielu, bo wtedy przyjmowali ludzi młodych, a ja już byłam po czterdziestce, już nie byłam młoda. Tak, do trzydziestu pięciu. Także wiem, że nawet między tymi ludźmi nie było już takiego kontaktu, bo oni wszyscy byli nastawieni na to, że trzeba zarobić, i to był akord. Ja akurat w pomiarach nie miałam akordu, ale wiem, że jak do kogoś się doszło to, czy w przelocie czy chwilę porozmawiać, to oczy rozbiegane, czy ktoś nas nie widzi, no bo trzeba było. Musieli pracować i chcieli, bo to były pieniądze, ale pieniądze to nie wszystko. Ja to miałam w sobie, że owszem, chcę zarobić, tak, ale przecież też jestem człowiekiem, potrzebuję też wielu innych rzeczy.