Żal i smutek po upadku zakładu

Ja wiem tylko jedno. Mogę to skwitować jednym zdaniem, że zamordowano kurę, która znosiła złote jaja. Bo za nasze pieniądze, za nasze podatki utrzymywano kopalnie. Tak jest smutna prawda. Tyle tylko, że widzi pani, budowano na przykład wielki Dywilan tam, Polanil i tak dalej, nowe zakłady tam na Dąbrowie. Dziś się wydaje, że po prostu niepotrzebnie takie, takie wielkie te hale budowano. Że mogło to być trochę mniejsze, ale wtedy rozmach i to nas chyba zgubiło. Właśnie ten rozmach taki. Ale ja tak jak wiem, jak, jak poza tym, co? Nasze wyroby dużo szły na wschód. W momencie kiedy zadarli z Sojuzem, wszystko się skończyło, a nie było takiego, który by znalazł nowe rynki, gdzie można byłoby to ewentualnie sprzedać i żeby móc prosperować. Poza tym najwięcej bawełny tez stamtąd było. I wtedy tutaj  to się ucięło. Także podejrzewam, że tutaj był pies pogrzebany. Też w dużym stopniu. Tak z perspektywy czasu patrząc i zastanawiam się, to chyba to to było. 
B: A czy wtedy ludzie między sobą rozmawiali o przyczynach, co się dzieje, co będą robić?
KZ: Nie, wtedy tylko było "Balcerowicz musi odejść".
B: A były w ogóle protesty tu na miejscy, czy jeździli do Warszawy przedstawiciele Solidarności, czy coś się działo?
KZ: Nie. Ja pani coś powiem. Związki zawodowe wtedy były rozbite. Już nie było takiego zgrania, jak było wcześniej. Tak, że to już były wtedy dwa związki, bo Solidarność popierała przemiany i rząd, prawda? A z kolei branżowe były za słabe już. I po prostu rozbili, a najłatwiej rządzić i tego rozbitym narodem, który, który już nie umie się skrzyknąć. I to jest to.