Tamten pośpiech, tamta gonitwa

Tamten pośpiech, tamta gonitwa nasza, to było tak trochę na innym poziomie. Może mieliśmy wszyscy mniej więcej to samo, tak, żyliśmy na takim mniej więcej samym poziomie. I chyba było takiej mniej, jak wiem, (...) zazdrości międzyludzkiej. A w tej chwili to wszyscy jesteśmy tacy wyizolowani, każdy myśli o sobie albo o tym, co ktoś tam ma, a czegoś ja nie mam. I staramy się po prostu w tym wszystkim dorównać. A zresztą też życie jest zupełnie inne, bo teraz całe nasze życie opiera się, kiedyś opierało się na produkcji, na tym, co zostanie wytworzone, a teraz opiera się na usługach. I wszyscy, bardziej nam zależy na tym, co my z tego wykorzystamy. Przychodzi sobota, niedziela, każdy chce wyjść na miasto, iść do dobrej restauracji, zjeść jakiś dobry obiad albo skorzystać z tego czy tamtego. W tamtych czasach w ogóle nie było takich możliwości, więc to było zupełnie inne życie. Zupełnie inne odnośniki, o może tak.
E.K.: A jaki był ten moment przejścia między jednym a drugim?
W sumie to taką dziurą, bo niewiele można było robić. A to, co można było robić, było wykorzystywane przez... trzeba było też mieć pomysł na to swoje życie. Jak ktoś tego pomysłu nie miał, brakowało mu, nie wiem, wykształcenia, jakichś tam znajomości, życia czy ludzi, to nie potrafił w ogóle cokolwiek z tym swoim życiem zrobić. Po prostu to się czasami mówi, może oparte na tym, że ludziom brakowało czasami tego właśnie cwaniactwa, jak to się mówi, ale ono jest też w życiu niestety potrzebne. Bo trzeba uruchomić pewne rzeczy, żeby można było z tego skorzystać. Jak ktoś nie potrafi, to zostaje.