Praca pokoleniowa

E.K.: Czy taka praca pokoleniowa w jednym zakładzie to było dość powszechne? To, że ludzie pracowali w zakładach całymi rodzinami?
Było, oczywiście. Żona na przykład, druga żona mojego ojca też pracowała właśnie tam, w Uniontexie, ona pracowała na brakarni. Ojciec był mistrzem na tkalni, ona pracowała na brakarni, ponieważ wiadomo, jak któryś mistrz wiedział, że ma jakiś tam wybrakowany materiał, to wiadomo, tam czasami szedł do jakiejś pani i jej na ucho mówił, że dobrze by było, żeby mu mniej tych braków policzyła, żeby mu po premii nie polecieli. Jakoś tam w taki sposób się właśnie poznali. To bardzo dużo... 

Zresztą mojego ojca kolega też był mistrzem na tej tkalni, też miałam właśnie możliwość zobaczenia, jak wyglądały te familioki, które są naprzeciwko tej przędzalni, tych loftów teraz. To właśnie (…) on tam mieszkał, miał takie mieszkanie, dostał od zakładu pracy, bo tymi budynkami też kiedyś zarządzał Uniontex. Nie wiem, ile tam było tych budynków, ale były też w zarządzaniu Uniontexu. To właśnie tam byłam i oglądałam te mieszkania. Były przepiękne, bardzo fajne te mieszkania były, z tym że to był taki typowy, tak jak kiedyś w tych właśnie latach powojennych, to tak ludzie na jednej części dostawali jeden pokój. I to był taki jeden pokój, z którego była wydzielona kuchnia takimi fajnymi przeszklonymi drzwiami. To było przecudnie wszystko zrobione, bo to było jeszcze właśnie z tych starych lat tak wszystko odrestaurowane troszkę. W ogóle było ciekawie u nas w zakładzie, bo było dużo mebli starych z tych czasów jeszcze Scheiblera, Grohmanna, także ciekawie to wszystko wyglądało.