Tam stało ok. 1000 krosien

(…) pamiętam pierwsze swoje wejście, jak zaczęłam już pracę, to pierwsza moja praca – przez trzy miesiące musiałam chodzić po poszczególnych stanowiskach, jakie były w biurze, i uczyć się po prostu tej pracy. Więc pierwsza praca to taka, która nazywała się „karty pracy”, czyli były panie, które chodziły na tkalnię i kiedyś, wiadomo, był akordowy system pracy, więc dzienna produkcja tkaczki, one miały takie specjalne karty, wisiały przy krosnach i one zapisywały tam, ile utkały metrów tej tkaniny w danym dniu. No więc jak ja weszłam na tą tkalnię, bo tam dziewczyny mnie zabrały, żeby pozbierać te karty, żeby mi pokazać, jak to się robi, to jak otworzyły drzwi na tą tkalnię, to powiem, że mnie przygięło, bo huk tych maszyn, które tam były, to jest coś niesamowitego. To tyle maszyn, które tam stały, po prostu wiadomo, cała sala i wszystko drży. To jest niesamowity huk. Tam stało około 1000 krosien, także wiadomo, że to było niesamowite echo, jakie to dawało. Także wystraszyłam się. Powiem, ja na przykład w ten pierwszy raz i te następne razy jak tam wchodziłam, to ja w ogóle... to trzeba się przyzwyczaić do tego. Ja nie słyszałam, co te tkaczki, one nieraz coś tam do mnie mówiły, ja w ogóle tego nie słyszałam, co one do mnie mówiły. To po prostu trzeba obyć się z takim hałasem, przyzwyczaić się do niego, żeby można było funkcjonować.