Textilimpex wysyłał oferty do producentów

Tak było do tysiąc dziewięćset osiemdziesiątego siódmego roku. Wtedy gdzieś tam na szczeblu wysokim, partyjnym podjęto jakąś uchwałę, że w ten przemysł włókienniczy, on był jednak w tej Polsce dosyć mocno rozwinięty, trzeba zainwestować coś. Nikt nie oszukiwał się, że jeżeli, to trzeba za dewizy, bo nie ma szans. Nie kupi się wszystkich maszyn. Polskie zakłady też nie były w stanie pełnej palety maszyn dostarczyć. I rzeczywiście uruchomiono przez ówczesne Ministerstwo Przemysłu Lekkiego jakąś pulę dewiz. Jak to się odbywało, podział potem między zakłady, ale coś tam dostaliśmy. I takie jakby moje pierwsze zetknięcie nastąpiło z Zachodem. Bo to się odbywało tak, że my mówiliśmy, że chcemy kupić takie i takie maszyny, taką specyfikację dawaliśmy. Textilimpex wysyłał oferty do producentów na świecie. Wybierał trzech najlepszych, najtańszych, nie wiem, czym oni się kierowali, i wtedy się jechało na rozmowę. Od nas jechała delegacja i ja często brałem w tym udział właśnie dlatego, że byłem technologiem. Obojętnie, czy to na jeden, czy to na drugi wydział, to mnie zawsze tam dawali do tego, żebym popatrzył od tej strony technologicznej zakładu, bo oczywiście jeździli kierownicy też wydziałów, którzy pod kątem już produkcji, gdzie to ma stanąć, jak to będzie obsługiwane (…). Mnie bardziej to interesowało pod kątem, jak to wpłynie na produkt. Mówię to dlatego, że taka była dyrekcja, że oni nie pchali się, że za wszelką cenę, oni wszystko wiedzą, oni tylko będą jeździli i tak dalej. Pozwolili nam jeździć. Oczywiście oni jeździli później już na końcówkę podpisywać kontrakty, jak dochodziło do tego. Ale te rozmowy wstępne to wiadomo było, że do każdej oferty trzeba było trzy razy pojechać spotkać się z trzema firmami. Tak było i później decyzja zapadała, której firmy to kupujemy. Więc już trochę tam w czasie tych rozmów posłuchałem sobie, popatrzyłem, jaki to jest troszeczkę inny punkt widzenia.