Zakład produkował trzy typy przędzy

Zakład generalnie produkował trzy typy przędzy, można powiedzieć. Był taki cały wydział elano-argony i tam produkowano przędze tkackie, to była właśnie mieszanka elany z argoną. To oczywiście wtedy było centralnie zarządzane, więc my produkowaliśmy przędzę, sprzedawały to centrale handlu zagranicznego, jeżeli szło za granicę czy dystrybuowane było do odbiorców tutaj wewnętrznych, ta przędza, czyli to, co za granicę, to Textilimpex wówczas. My nawet nie wiedzieliśmy, gdzie to idzie i tak dalej. Z takich przesłuchów to było wiadomo, że to albo w postaci przędzy, albo przerobione u nas na tkaniny, to wszystko jechało głównie do Związku Radzieckiego.
Drugi wydział to był anilany i tu były dwa rodzaje przędzy. Były przędze dziewiarskie produkowane pod maszyny, pod maszynowe dzianie, i włóczki do robót ręcznych. W ustroju totalnego deficytu te włóczki były rozchwytywane. To szło jak woda. Te przędze dziewiarskie też, bo już wtedy zaczęły się tworzyć, coś tam w latach... koniec lat osiemdziesiątych, ale to już wcześniej się zaczęło, troszeczkę już luzowano, przecież powstawały później takie spółki jakby z kapitałem zagranicznym i tak dalej. Dziewiarnię małą bardzo łatwo jest uruchomić. To nie potrzeba wielkich hal. Szczególnie jakieś maszyny skarpetkowe to tam gdzieś w garażu stawiali, robili, ale ta przędza była potrzebna, to się zabijano. Natomiast te włóczki to było widać wtedy, bo to trafiało do handlu od razu, (…) różne układy były.