Chciałem się usamodzielnić

(…) chciałem się usamodzielnić i powiem to, że miałem troszkę utrudniony awans dalej, bo oni chcieli tam w ogóle, czy ten pan z tego... Przewodniczący tej partii tam, bo to były poszczególnie wydziały i w każdym wydziale był ten przewodniczący partii. I teraz ja troszkę miałem swoje zdanie i tam chciałem troszkę jakieś tam awanse czy coś, to troszkę byłem traktowany tak po macoszemu... Obiecane, a później nie dotrzymane było w ogóle słowo, także tego. I później tak jakoś, (…) że zaczyna kuleć trochę to włókiennictwo, i był ogromny zbyt w ogóle właśnie na skarpety. To było już dzianina, bo to inaczej jest, tkanina – co innego i dzianina – co innego. Inny jest sposób w ogóle powstawania tych dwóch materiałów. I tak patrząc stopniowo zacząłem od jednej maszyny dziewiarskiej, później troszkę tam jakieś... Nie pamiętam, kiedy to było, ale jakoś ktoś mi pożyczył te parę groszy, bo przecież nie miałem z czego wziąć. I tak od jednej do drugiej, trzeciej, i tak później się to rozkręciło. Tak żeśmy prowadzili to do lat dziewięćdziesiątych i później w ’95 roku jeszcze myśmy mieli i potem, jak już tutaj ta transformacja nastąpiła, był bardzo mało chroniony polski rynek i zaczęli wieźć chińszczyznę z Chin. Sprowadzali całe kontenery wyrobów takich typu tych dziewiarskiego, gdzie, powiedzmy, para skarpet u nich kosztowała w hurcie osiemdziesiąt groszy, czy złotówkę. W moim przypadku te osiemdziesiąt groszy to był koszt surowca, ale trochę później się jeszcze, pamiętam, zmieniło, bo troszkę ludzie zaczęli, tego, bo to były tak zwane jednorazówki, czy to były rajstopy, czy skarpetki, to praktycznie one dwa razy, czy trzy i one były do wyrzucenia. I później już ludzie, (...) ja pamiętam takie sytuacje, że: O, to chińszczyzna, to ja tego nie biorę – mówi. I już dlatego szukali polskich wyrobów, bo te polskie wyroby były, na tamten czas, w dobrej jakości.