Poznawaliśmy świat

Przez to, że byliśmy wiodącym zakładem w przemyśle włókienniczym, to tak od gdzieś, powiedzmy, początku lat siedemdziesiątych przez wszystkie władze, czyli Zjednoczenie Przemysłu Włókienniczego, czy tam Przemysłu Lekkiego, przez Ministerstwo, fabryka była najczęściej poddawana modernizacjom ze wskazaniem. Wobec czego pozwolono nam wyjeżdżać do krajów wszelakich. I dzięki temu na przykład służbowo zjechałem kawał Europy, dawnej zachodniej, zjechałem Indie, zjechałem trochę krajów demokracji ludowej, znaczy: Czechosłowację, NRD. I to wynikało z tego, że ktoś w fabryce musiał się nauczyć. Jak już zaznaczyłem wcześniej, o tym, że trzeba się uczyć, to wiedziałem i wiem do dzisiaj i nie jest to dla mnie straszne. Natomiast próbowałem pokazywać, że się uczę czegoś nowego, dlatego dosyć często wyjeżdżałem. (…) Poznawaliśmy świat. To jest, raz – poznawaliśmy, że można żyć inaczej, potem byliśmy wprowadzani, mówię o sobie i jeszcze takiej niewielkiej grupie ludzi, byliśmy wprowadzani w procesy inwestycyjne, te, które wiązały się z posadowieniem maszyn w fabryce. Byliśmy o tyle mądrzejsi, byliśmy o tyle do przodu w stosunku do innych podobnych nam ludzi w podobnych fabrykach w Polsce. Natomiast praktyka była przed dziewięćdziesiątym rokiem taka, że jeżeli maszyna zainstalowana w Uniontexie, została uruchomiona i pracowała, to były nakazy innym fabrykom, żeby podobne maszyny sobie sprowadzili, ale na naukę już przyjeżdżali do Uniontexu. Już nie dane było oglądać świata.