Początki NSZZ Solidarność w Textilimexie

No zawsze byłam, począwszy od czasów szkolnych, czarnym elementem, jeśli chodzi o polityczne sprawy. Zawsze byłam nie za tym, co trzeba, przeciwko temu, co nie trzeba również. No więc jak zaczęła wybuchać „Solidarność” na Wybrzeżu i strajki tam, to mnie to tak podbudowało i dodało skrzydeł, i wsadziło dosłownie na jakiegoś czarownego pegaza, że powiedziałam sobie: najwyżej mnie  w ogóle wyrzucą, wsadzą mnie do kryminału, ale ja przełamię te ubeckie lody tutaj i tu powstanie „Solidarność”. I po cichutku chodząc od pokoju do pokoju popytałam różne osoby. […] No i jeszcze namówiłam dwie dziewczyny i we trzy byłyśmy komitetem założycielskim związku „Solidarność” w Textilimpexie. Bardzo się ten związek rozrósł. Oczywiście, wszystkie ubeki się do nas zapisały, wszystkie jak jeden mąż, wszystkie. Niech im będzie. Też opracowałyśmy, miałyśmy takie duże zebranie, został wybrany komitet. Ja tam już oddałam władzę w ręce panów, byłam w tym komitecie, chcieli, ja nie chciałam być przewodniczącą. Nie, nie, uważałam, że to musi robić mężczyzna, który może nie ma tyle na głowie obowiązków domowych. Bo trochę taką głowę mogącą się poświęcić tylko tym sprawom. No ale dopomagałam, zawsze byłam głosem pomagającym, wspierającym. […] I na takim dużym, dużym zebraniu pierwszym założycielskim, myśmy opracowały 21 postulatów, prawie jak w Gdańsku, które tam na głos odczytałyśmy. Wszyscy z aplauzem je przyjęli, głównie dotyczyło to zarobków, żeby nie było kominów takich, że powiedzmy, kierownik ma dwadzieścia parę tysięcy, a handlowiec tysiąc dwieście, że musi mieć kierownik więcej, ale nie taka różnica. Jeśli chodzi o wyjazdy, żeby też nie tylko pewne osoby wyjeżdżały za granicę. No przeróżne, przeróżne tam te postulaty. I działał ten związek „Solidarność”, bardzo prężnie działał.