Związki zawodowe

Związki zawodowe zajmowały się, problemami poszczególnych ludzi. Ktoś miał problem powiedzmy z mieszkaniem, ktoś miał problem z kierownikiem, czy majstrem, majstrową, to mógł iść, bo związki zawodowe, to nie było to, że jest pokój związek zawodowy. Tam była jakaś koleżanka, tam był jakiś kolega, tam był pan, który był bardzo sympatyczny, no i, no nie mogę sobie z tym poradzić, chciałem pracę zmienić, ale on, on mi nie pozwala, chciałbym, coś załatwić, nie pozawala mi, czy, czy można. I wtedy wiadomo, idę do miłego pana, a ten pan negocjuje powiedzmy z kimś, tak, nie wiem szerzej, nie wiem, może były większe problemy, nie było chyba takich problemów, że kogoś chcieli wyrzucić, kogoś chcieli zwolnić i trzeba było interweniować, nie. Wtedy było nawet tak, że pracę każdy musiał mieć i pamiętam, to nam się nie mieściło w głowie, że pracę dla człowieka znajdywano. Nawet jeśli ta osoba nie była potrzebna. Pamiętam, że była pani, która musiała pracować i dla niej powstała funkcja, że będzie drugą brygadzistką na przykład, czy drugą zastępcą majstra. I tak sobie chodziła. Nas to wtedy śmieszyło, ale być może tak miało być, bo wtedy partia była i jeśli ktoś się zgłosił, zresztą wtedy wiadomo, że nie mogło być ludzi bez pracy, chyba że ktoś sam chciał nie pracować. Wolny strzelec, nie chce pracować, nie poszedł na bezrobotny, no bo nie było bezrobocia. Być może i było, ale nie mogło być bezrobocia. Także pracę każdy mógł dostać, taką nawet która nie była potrzebna, bo ta osoba nie była potrzebna, wiedzieliśmy o tym, że nie była potrzebna, ale praca musiała być. Ale o takiej działalności związku zawodowego jakieś spektakularnej nie wiem, bo są przypadki, kiedy rzeczywiście ten związek, bo my tak myślimy, że związek zawodowy rzeczywiście musi być tak jak sąd. Tego nie pamiętam albo nie wiem po prostu. Czasem ktoś mówił: no pójdę do związku zawodowego. Na przykład pamiętam, że koleżanka, nie mogła dostać wczasów, i bo nie mam, bo to, to prowadziły związki zawodowe, dział socjalny, związki zawodowe, no chcę jechać, nie mogę, a przecież nie byłam ze trzy lata. Okazało się, że inna osoba jeździła co roku, bo ktoś to jej załatwiał, a ona nie mogła. I wtedy właśnie zgłosiła się do związków i jej przyznano. Taka interwencja była możliwa, bo tak to nie, nie i koniec. To co wiem, to co pamiętam.