Flaki, pożar w Fonice

Ta sytuacja ciągnęła się bez rozbudowy, bo minister mówił, że jak już nam dowalą, powiedział, że da pieniądze, no to niech rząd da, a rząd mówił, minister ma, niech płaci. Mieliśmy takiego znajomego dyrektora w zakładach radiowych Diora. To był taki nowy działacz partyjny i on nam przy którymś spotkaniu opowiedział, jakie są rozgrywki, tak to nazwijmy, czy zagrywki, jeżeli zdarzy się jakieś nieszczęście, kogo wtedy wsadzają. I po tej rozmowie w Diorze napisaliśmy do Cyrankiewicza, adresując obywatel, prezes Rady Ministrów. Pismo tego typu, że rząd pieniądze obiecał, a nikt ich nie daje. Ja napisałem pismo grzeczne, takie dwustronicowe, a naczelny gorzej wychowany ode mnie przeczytał, powiedział, dobrze i napisz na końcu, że w związku z tym my nie bierzemy na siebie żadnej odpowiedzialności moralnej, karnej, cywilnej i innej. Taki chamski zwrot kazał dopisać. Chciałem mu wytłumaczyć, że to brzydko, ale napisałem. Władza kazała, napisaliśmy rozdzielnik. Pół roku później magazynier łódzkich zakładów radiowych kupił flaki i zimne. Z półki wziął maszynkę elektryczną, włączył maszynkę, postawił flaki, zagrzał zjadł i poszedł, a maszynka została włączona i w grudniu gdzieś tam w nocy zapalił się zakład. Pożar był gigantyczny, bo straż pożarna przyjechała z wodą. Jak im mówiłem, żeby nie lali na magazyn, bo tam są głośniki, obudowy, które są zrobione ze stopu magnesu, jak poleją wodą, to to wybuchnie, to oni polali. Rzeczywiście spaliło się dużo, coś tam ponad 10 milionów złotych. Następnego dnia, myśmy całą noc byli w zakładzie, bo to paliło się w nocy, rano przyjechało kilka czarnych samochodów, wysiadło kupę ludzi. Jedni wzięli naczelnego na przesłuchanie, drudzy mnie tam, trzeci tego administracyjnego. To przesłuchanie pamiętam, bo ten przewodniczący pyta się, czy warunki przeciwpożarowe były zachowane. Nie. No to mówi to tego, co pisał, zapisz, koniec przesłuchania. Ja mówię, zaraz, nie skończyłem zdania. O tym wiedzieli i wymieniam specjalnie, złośliwie tak od dołu, dyrektor zjednoczenia, sekretarz komitetu wojewódzkiego partii. To tamten mówi, pisz. Minister pomyślał, no pisz, i premier. A skąd premier wiedział? Ja mówię, napisaliśmy list do premiera. A jakim prawem? A jest prawo, że nie można? A ma pan ten list? Mam kopię. Miałem kopię, miałem w szafie. A kto ma jeszcze tą kopię. Ma naczelny, a mówię, oprócz tego dwie kopie z pieczątką Urzędu Rady Ministrów, że wpłynęło. Mamy u naszych znajomych, nazwiska których nie podamy. No to on mówi, pakuj manatki, jedziemy. Skończyło się dochodzenie i ruszyła rozbudowa. To wtedy był taki bodziec do tych pieniędzy. Budynki stoją do dzisiaj. Nie bardzo są potrzebne, ale takie są, że tak powiem, zgrywy.