Jakby taki kawałek murawy wziął z łąki

Pamiętam, bo tutaj na strychu, właśnie już nie mam tego. I właśnie między innymi tutaj tą łączkę taką z tej przędzy, to tam miałem, nie wiem, dziesięć, dwanaście lat. No i to. Ale mój z kolei sąsiad, takiego miałem, trochę dalej mieszkał. I on takim był, takie miał zdolności plastyczne. On i w drzewie potrafił zrobić, i z, tego... (...) Ja mówię: "No, panie Janku, ja bym wziął i mamie takie coś zrobię.". To jeszcze tą ramkę mi tam dał, i nawet tą przędzę, bo ja jako chłopak nie wiedziałem, gdzie kupić, to kupił mi tą przędzę, pokazał mi, jak to się tam układa, snuje, jak to się wiążę, i mamie, pamiętam, zrobiłem taką, tego. Na prezent jakoś, nie wiem, nie pamiętam, czy to na imieniny było, czy na święta jakieś, w tej chwili nie kojarzę, ale bardzo fajnie to wyglądało. Wychodziły takie fajne kuleczki, takie jakby kwiaty koniczyny. To był biały na przykład i w środku było jakiś tam czerwone, wstawione, tego. Wyglądała na pierwszy rzut oka, tak jakby taki kawałek jakiejś murawy wziął z łąki. Później tam coś na drutach było robione, patrzę, a to mama tam... I tak rusza tymi drutami, rusza i ja patrzę, tam mi takie coś wychodzi. Jak to się dzieje, mówię, że tutaj miała nitkę, a tu już kawałek jakoś tej dzianinki jest. I też tam złapałem, jak to wygląda, jak tam te oczka się łączy ze sobą, na czym to polega. Ale na pierwszy rzut oka, jako dziecko jeszcze, to taki byłem trochę taki zszokowany. Mówię, jak to, jakaś czarodziejka mama, czy co. Tu dwie nitki idą, tu przędze, a tu coś, kawałek materiału z dzianiny idzie.