Zaczęliśmy się uczyć, bo nie było innej możliwości

Był problem taki, że po dziewięćdziesiątym roku zaczęły się pojawiać w nowej sytuacji gospodarczej nowe wyzwania przed nami. Wtedy z pewną grupą moich równolatków z wydziału wykończalni, tych, którzy mieli pewien głos decydujący, jeśli chodzi o ten teren, doszliśmy do przekonania, że musimy fabrykę traktować jak swoją własność. Zaczęliśmy się uczyć, bo nie było innej możliwości. Nagle pojawiły się tematy i problemy, które dla nas były w tamtym, w poprzednim czasie, obce. Z prostego powodu, nikt się nie liczył z kosztami poprzednio, nikt się nie zajmował w sposób szczegółowy inwestycjami, nikt nie planował szczegółowo, pojawiły się nowe uregulowania prawne, dla nas zupełnie obce, ponieważ przedtem zajmował się tym jakiś tam radca prawny, nas to w ogóle nie interesowało. Zaczęliśmy się uczyć, zaczęliśmy sobie wyznaczać zadania, zaczęliśmy dzielić życie na etapy, ktoś musiał coś opracować, zreferować pozostały, niekiedy odbywało się to w knajpie przy piwie, niekiedy w fabryce, niekiedy korzystaliśmy z prywatnych porad znajomych, głównie prawnych porad. Stwierdziliśmy, że w ten sposób możemy tylko zapewnić swoje miejsce pracy, możemy pokazać, że warto, żeby ta fabryka jeszcze się kręciła. I nam się udało w pewien sposób, ponieważ fabryka upadła dopiero w dwa tysiące trzecim roku, jako ostatnia z dużych fabryk włókienniczych w Polsce.