Spadochroniarstwo zaczęło się rozwijać

W 1938 roku no to już były takie nastroje i spadochroniarstwo zaczęło się rozwijać. No i kiedyś przyszedł do nas do szkoły jakiś przedstawiciel LOPiP. Liga Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej organizowała kursy spadochronowe. I ja oczywiście jako jeden z pierwszych musiałem się zapisać. Jak się zaczął rok szkolny to zaraz potem się zaczął kurs teoretyczny. Najpierw była nauka o spadochronie, bo żeby być dobrym i bezpiecznym spadochroniarzem to trzeba dobrze znać spadochron: jak on działa, jak jest zbudowany, jak się rozwija, jak go składać. Bo bezpieczeństwo skoczka zależy  od tego czy spadochron jest dobrze złożony. Były specjalne stoły dwunastometrowej długości i na tym stole się składało spadochron. Tego się trzeba było nauczyć, tego składania, bo to była odpowiedzialność. Sam człowiek odpowiadał za własne życie. Potem była nauka lądowania następnie pewnego ograniczonego zresztą sterowania spadochronem. Ostatnia nauka bardzo ważna to była meteorologia. Nauka lądowania odbywała się na huśtawce, takie bardzo wysokie dwa słupy z poprzecznym słupem i linki. Na tych linkach, na końcu była uprząż spadochronowa. Tą uprząż się nakładało na siebie, podciągali panią do góry i nagle zwalniali te linki. Więc pani padała i trzeba było uczyć się padać. Najpierw z małej wysokości, potem z coraz większej. Po części tej teoretycznej, jak przyszłą wiosna, to się zaczynała część praktyczna. Najpierw było 10 skoków z wieży spadochronowej, a druga część ostatnia to były skoki z samolotu. Myśmy skakali z wysokości 900 metrów 1200 i 1500 metrów, zdaje się.