Dźwięki dzieciństwa

Za komórkami był sad pana Patelskiego, bardzo duży, ładny sad, do którego mój brat – bo ja to nie, byłem za młody - ale wybierali się na jabłka po dachach komórek. A już jak się wchodziło w ulicę Piasta albo ulicę Braterską, to kawałek dalej były cegielnie, stawy i pamiętam z dzieciństwa, tak właśnie jak myślę o tamtych czasach, to pamiętam – dziecko chyba zawsze pamięta takie rzeczy – dźwięki. Kumkanie żab, na tych stawach. To, jak się chodziło tam, to tam taka rzęsa tak zwana zarośnięta, te łebki tych żab tam wystawały i zwłaszcza wieczorem, jak zaczęły, przychodziliśmy z rodzicami na spacer, to „kum”, „kum”, tak po tych stawach, i te dźwięki są dla mnie właściwie dźwiękami dzieciństwa. Na tych stawach cegielnianych również urządzaliśmy ślizgawki. Nie było łyżew oczywiście z butami ani tak, jak to dzisiaj, takie fantastyczne rzeczy, były takie przypinane łyżwy do zwykłych butów, ale była ślizgawka, była.