Dzieciństwo

No cóż, w Łodzi żyło nam się dobrze, nie mogę powiedzieć. Ojciec był pracownikiem fizycznym, pracował sam. Mama zajmowała się czwórką dzieci, miałam jeszcze trzech braci. Żyło nam się nieźle. Z sąsiadami, mieliśmy sąsiadów i Żydów, i Niemców. Żyliśmy w zgodzie, w takiej sąsiedzkiej harmonii, z dziećmi i żydowskimi, i niemieckimi bawiliśmy się na podwórku, jak to dzieci. I to tak było do wybuchu II wojny światowej. Cóż, bracia starsi już pracowali, to w soboty, jak mieli wypłaty, jak to się nazywało, dawali młodszemu bratu i mnie na kino. Także nie możemy narzekać, dobrze nam się żyło. W święta tośmy jeździli, jeździliśmy do rodziny. Jeździliśmy, to znaczy, że zawsze była dorożka, dorożką się podjeżdżało z fasonem. To znaczy, do rodziny szło się pieszo, a od rodziny wracało się dorożką. Bo nie wszyscy byli w stanie iść na własnych nogach. Także ojciec sam pracował na całą rodzinę, nie było źle. W czasie ferii wyjeżdżaliśmy do pobliskich wsi – Lipiny, tam stamtąd pochodzili rodzice. Tośmy całe ferie, całe ferie letnie byliśmy na wsi. No wsi było żyć nie umierać, wszystko należało do nas. Także jak najmilej wspominam czasy przedwojenne.

Kino było "Zachęta", na Placu Kościelnym, następnie na Bałuckim Rynku, tym pierwszym, starym Bałuckim Rynku, tam teraz jest, zrobione są stoiska z mięsem i z wędlinami. A na górze bodajże jest bank. To tam na górze właśnie koleżanki, której pomagałam w lekcjach, to ojciec miał to kino, tośmy chodziły zawsze bezpłatnie. (...) Były też, jak byliśmy na wsi w lecie, to były tak zwane odpusty. W innych wioskach, sąsiednich, no to się jechało bryczką na odpust. To też była atrakcja.