Smak dzieciństwa – sok malinowy

(…) Mój ojciec miał człowieka, który te beki właśnie staczał do piwnicy i tam one fermentowały, coś tam się robiło, a później tata robił z tego soki malinowe. Dlaczego mówię o tych sokach malinowych? Mam takie wspomnienia, że jak tylko myśmy zachorowały, moja siostra albo ja, temperatura i że jakiś katar czy kaszel czy coś takiego, to mama telefonowała do apteki do taty, że dzieci są chore, to tata zaraz przychodził i tak: w jednej takiej torbie mandarynki, w butelce wody lekarstwo z anyżkiem rozpuszczał na kaszel, no i sok malinowy. Więc sok malinowy obowiązkowo z apteki – mama nigdy soków nie robiła w domu, dlatego, że to wszystko tata robił. Tata w aptece robił galaretkę porzeczkową, bardzo dobrą, w słoiczkach przynosił, sok wiśniowy i sok malinowy. To ja to pamiętam doskonale z mojego dzieciństwa. Także jak myśmy z siostrą szły tam odwiedzić tatę, to przede wszystkim na zaplecze! A ojciec mój bardzo nie lubił, żebyśmy się kręciły przy tej ladzie, gdzie sprzedawano lekarstwa. Uważał, że takie smarkacze nie powinny przeszkadzać przy wydawaniu leków, bo aptekarka może się pomylić, bo będziemy tam hałasować czy gadać i pomyli się, i może być nieszczęście, więc wykluczone, żebyśmy się kręciły przy tak zwanym pierwszym stole, czyli tam, gdzie kupują ludzie. Ale mogłyśmy iść dalej no i oczywiście wodę sodową z sokiem pić - pierwsza rzecz. Teraz w każdej budce, w każdym rogu są te wody mineralne, ale w okresie mojego dzieciństwa woda sodowa to było coś nadzwyczajnego. Tak więc my pierwsza rzecz to woda sodowa z sokiem, proszę pani. (I 24.43)