Rodzinna tradycja

Wypadałoby zacząć od historii mojej mamy, która jako szesnastoletnia dziewczyna, wybrała się z dwiema siostrami na kursy haftu, szycia i wyszywania na siatce, czyli filet. Później jako młode dziewczyny uzupełniały się i pracowały na zmianę. Takim sposobem cała rodzina – jedno pokolenie, następne pokolenie, wszyscy uczyli się tych samych robót. Mama moja wyszła za mąż w roku 1927, nas było czworo – trzech braci i ja – plus tata z mamą, wszyscy robiliśmy firanki filet, obrusy, kapy na łóżka, serwetki, poduszki. Z czasem weszły do robienia komże dla księży – na przykład w katedrze ksiądz biskup miał robioną całą komżę siatkową flet, były robione trzy duże firanki do domu katedralnego – trzy metry na trzy i pół. Wielkie trzy firanki, bardzo dużo pracy. Były obrusy na ołtarze. Tak mi się przypomniało, że w tej chwili też w katedrze wisi mój obrus. Z biegiem lat, czasy wojny – tatę Niemcy zabrali, brata najstarszego zabrali. Mama została z dwójką, potem się jeszcze brat urodził. Wtedy dorabiała sobie robiąc siatki na włosy do takich sklepów pasmanteryjnych. Kiedyś to była  galanteria. Dużo było robione właśnie takich drobnych rzeczy, które ułatwiały życie. W dodatku,  mama z literką „P” jako Polka musiała urzędować w czasach wojny i wtedy było bardzo ciężko. Z biegiem lat my, jako dzieci nauczyliśmy się mamie pomagać i później ja już samodzielnie zaczęłam robić dużo koronek poza  Łódź. W Słupcy są moje koronki na ołtarzach, w Częstochowie, w Gdańsku, teraz już nie pamiętam wszystkich miejscowości.