Wymarzony zawód

Kiedyś w Łodzi było bardzo dużo zakładów modniarskich. Było aż tyle, bo to było normalną rzeczą, że każda kobieta musiała na wiosnę i na jesień kupić sobie nowy kapelusz. Na przykład taka data Wszystkich Świętych, to była istna rewia mody. Trzeba było założyć nowy kapelusz do nowego płaszcza, nowe buty. I modystek było dużo i w ogóle był to dość popularny zawód. Moja mama w latach siedemdziesiątych była w komisji egzaminacyjnej przy cechu i wtedy co miesiąc były egzaminy, które zdawało około dwudziestu, trzydziestu dziewcząt. Ja miałam uczennicę tak na początku lat dziewięćdziesiątych i ona prawie dwa lata czekała na egzamin, bo nie miał kto zdawać i dopiero po dwóch latach uzbierały się trzy dziewczyny, które zdawały.

Większość tych pań modystek się znała, trochę ze sobą konkurowały, każda chciała mieć coś ciekawszego. Teraz z takich typowo modniarskich zakładów oprócz mojego, został jeszcze jeden, na Próchnika. Z tych starych zakładów, to już niewiele istnieje. Była taka modystka na Zielonej, koleżanka mojej mamy, pani Elżbieta Breszka, już starsza pani. Ona uczyła się zawodu jeszcze przed wojną. Pochodziła z bardzo bogatej rodziny, rodzice mieli kilka kamienic w Łodzi. Ona zawsze opowiadała, że jej nauka zawodu, a wymarzyła sobie, że będzie modystką, kosztowała rodziców kamienicę. Rodzice wysłali ją ma naukę do Warszawy i tyle kosztowała jej nauka, ile kosztowała kamienica. Ta pani Breszka była zawsze bardzo oburzona na to, że przychodzi uczennica do zakładu i pierwsze o co się pyta, to ile będzie zarabiała. Mówiła: „Moi rodzice płacili za moją naukę, a ja mam teraz płacić uczennicy!?”.

No ale zmieniły się czasy.