Krosna – miłość wzajemna

Ja uczyłem się na takich krosnach, w latach '60-tych, jak zaczynałem moją przygodę z włóknem, właśnie na tych rewolwerach i pokazywałem tutaj takim... kursantom, bo proszono mnie, żebym im parę rzeczy powiedział tyczących się krosien i nie tylko, trochę z historii tej nowożytnej, którą ja znam i tak dalej. I jako ciekawostkę pokazałem im chusteczkę, którą robiłem jako uczeń, mam ją dotąd. Ja zaczynałem w '61 roku się uczyć, no to powiedzmy, że to było z '62 albo z '63 roku. Ta chusteczka jest w użyciu i w dalszym ciągu jest dobra. To widzicie, jakiej jakości były rzeczy robione. I robiliśmy to w szkole...

T.S.: Ona jest z naturalnego włókna przecież?

M.S: Tak, bo to było z bawełny robione, piękna, batystowa rzecz i tkana bardzo ciekawie, bo każda chusteczka była odpasowana. Robiło się dwie chusteczki na raz, to było cięte w środku, bo to było 36-cio calowej szerokości krosno, to się dwie robiło na, powiedzmy, chusteczki i jak ona się kończyła, tkało się kawałek płótnem i zaczynała się następna chusteczka. Coś kapitalnego, bardzo lubiłem na tym robić. Zabawa była przednia i powiem szczerze, że gdybym mógł jeszcze do takich krosienek dojść, to bym chętnie porobił, bo te współczesne jego, jak byłem u niego na tkalni, pozwolił mi obejrzeć, miałem wielką ochotę wejść tam na tkalnię, to one są bez duszy, to nie są te krosna już.

T.S.: Nie. Ale ja Ci powiem, te moje dorniery już nabierają duszę. One...

M.S.: Ale czółenko to jest dusza!

T.S.: One... Ale... Ale te krosna mnie kochają i ja kocham je!