O tym, jak zakład łączył pokolenia

T.S.: Wracając do tego, że Marek tutaj pracował, to nie wiem, czy w Łodzi się znajdzie ktoś, z rdzennych Łodzian oczywiście, kto by kogoś w rodzinie nie miał, kto tutaj nie pracował w „Marchlewskim”.

M.S.: No w zasadzie tak.

T.S.: To był chyba w Łodzi największy zakład.

M.S.: Nie, największy był „Obrońców Pokoju” [Łódzkie Zakłady Przemysłu Bawełnianego im. Obrońców Pokoju „UNIONTEX”]. Tutaj w takim szczytowym momencie było 11.000 ludzi zatrudnionych, do jedenastu dochodziło, a tam było trzynaście, czy trzynaście z kawałkiem.

T.S.: Ale to są „Obrońcy Pokoju”, a tu jest „Marchlewski”. Ten był największy, bo był skupiony w jednym miejscu.

M.S.: Tak, jeśli chodzi o miejsce, to masz absolutną rację, bo to było wszystko na jednym miejscu, a oni mieli porozrzucane w kilku miejscach Łodzi i stąd dlatego 13.000.

T.S.: No to wyobraź sobie, że moja babcia tutaj pracowała. W rachubie co prawda, nie pracowała na produkcji, ale pracowała w rachubie, tu, na wykańczalni, dokładnie w tym budynku, gdzie się znajdujemy.

M.S.: No to wiesz, mój świętej pamięci wujcio też był tu szefem oddziału wykańczalni przed wojną...

T.S.: No widzisz.

M.S.: ... także w sumie wróciłem.

T.S.: W zasadzie dzieli nas prawie pokolenie, więc Ty masz troszeczkę dalej korzenie zapuszczone, że tak powiem.

M.S.: Zgadza się, ale ja miałem okazję pracować z ludźmi, tak jak mówiłem, mój świętej pamięci kolega Stefaniak, to dziadek budował, tata i mama pracowali i on pracował, także trzy pokolenia. Zresztą to nie był jakiś odosobniony wypadek, tu było sporo ludzi, którzy całe pokolenia pracowali, mieszkali w famułach naprzeciwko i pracowali tu. Także to była dość ciekawa sprawa.