Dzieje sztuki u Lipińskich

Życie, życie było czasami burzliwe, gwarantowali to moi rodzice. Moja rodzina pochodzi z Warszawy, mam dość słynnych przodków w sztuce. Mój dziadek był rysownikiem, nazywał się Wacław Lipiński. Jego brat, Henryk Lipiński, pracował w gazecie. Potrafił robić matryce do drukowania, bez używania odwrotności, czyli pisał wspak. Bo potem, jak się robiło odbitkę, to wychodziła prawa strona. Dawniej matryce były z drewna, a w okresie międzywojennym, to wiem z opowieści rodzinnych, że właśnie ten pociotek rzeźbił w płytach piaskowca i te rysunki były odbijane w gazetach, i innych publikacjach. I musiało być to lewostronne. Ito była jego zmora. bo jak pisał nawet brat list, też go pisał wspak.

Cała moja rodzina pochodziła z Warszawy. Zawierucha wojenna spowodowała, że dziadek spotkał podczas jakiejś tam ucieczki (bo tak to oni zawsze nazywali bo się przemieszczali ciągle) swojego kolegę ze studiów, też malarza, który mieszkał w Żyrardowie. I on mówi: mam duże mieszkanie i pracownię, to je sobie podzielimy. Tam mój ojciec poznał moją matkę, która też ciągle uciekała ze swoją matką. One to miały powód, bo mój dziadek był rotmistrzem i w Żyrardowie, w pięćdziesiątym trzecim roku się urodziłem. Ojciec dojeżdżał do pracy do Warszawy, był projektantem, kreślarzem, matka też. I któregoś dnia padła propozycja, żeby przenieść się do Łodzi. Łódź się rozbudowuje, dostajesz pracę i mieszkanie. Pojechałaby pani, prawda? I wylądowaliśmy na ulicy Rybnej. Stąd niedziwota, że od zawsze, odkąd pamiętam, nazywam siebie łodzianinem.