Dziwna poświata w kinie

Pewnego dnia budowano kościół świętej Teresy, ja chodziłem do technikum budowlanego, na Kopcińskiego. Mój ojciec projektował ten kościół. I widzę olbrzymie bryły kolorowego szkła. To szkło służyło do witraży, takich nietypowych. Witraże są z tych brył połączonych cementem, nie ołowiem tylko cementem. I tego się tam walało, wręcz podniosłem dwie, trzy takie grudki. A jak zobaczyła to moja sąsiadka, dziewczyna trochę młodsza ode mnie: ty wiesz jest na świecie najmodniejsza biżuteria, w postaci święcących biżuterii. Ja wtedy już miałem kolejkę elektryczną, gdzie żaróweczka była wielkości no może centymetra, średnicy może cztery mm, góra. To chodziło na dwunastu woltach. Największą trudnością było rozbicie tego szkła, o przecięciu nie było mowy, pytałem rożnych ludzi, każdy mnie pogonił. Wiec zawziąłem się i rozbiłem te bryły, co będzie to będzie. Potem, dziwnymi narzędziami dłubałem dziurkę. Wydłubałem podłużną dziurkę na przewodziki bardzo cieniutkie, a wtedy była moda na łączenie miedzi z mosiądzem. Wykuwałem z jakichś drutów starych obroże, do tego wieszałem te monety. Także byłem w połowie drogi, bo posiadałem materiały odpowiednie. Dobrze, ale jak teraz podłączyć prąd do tego? Na końcu udało mi się to pozakrywać, żeby nie było widać. Więc dziewczyna miała na sobie z czystej miedzi obrożę, potem wiszącą miedzy piersiami, tę bryłę szkła, przewody ukryte w rękawie, gdzieś przeprowadzone do kieszeni, a w kieszeni tzw. płaskie baterie, to dość duża rzecz była, wielkości paczki papierosów razy dwa. No i wszystko było fajnie w tym kinie póki się nie patrzyło w ekran, tylko patrzyło skąd ta dziwna poświata, ale te przyjemności nam się dość szybko skończyły, dopóki ona się nie spociła i zaczął ją kopać prąd. Tak zakończyłem karierę w biżuterii świetlnej.