Mieliśmy najnowocześniejszą wykańczalnię w Europie

Uważam, że lepsza była jak teraz, jak obserwuję. Że ludzie się szanowali bardziej. Ludziom zależało na pracy. I dyscyplina była przestrzegana. Kadra była na wysokim poziomie wtedy. Technicznie przygotowana. Park maszynowy był bardzo nowoczesny, muszę powiedzieć, bo akurat ja miałem to szczęście, że od sześćdziesiątego czwartego roku modernizowano po kolei oddziały.

Mieliśmy najnowocześniejszą wykańczalnię w Europie, można powiedzieć. Tkalnię też. Krosna i amerykańskie mieliśmy i na licencji szwajcarskiej wykonane w "Wifamie", w Polsce - „Saurery”. Sprowadzane były też na licencji rosyjskiej - krosna firmy szwajcarskiej STD się tak nazywały. „Sulzery” oryginalne szwajcarskie, bo to ich Rosjanie licencję wykupili i produkowali. Ich nazwa była STD.

Pracowało się na trzy zmiany. Warunki pracy były już lepsze, jak do modernizacji sali. Bo jak były krosna angielskie, to sala była napędzana systemem transmisyjnym. Krosna były napędzane systemem. To ten system nie miał żadnych zalet, miał same wady. Powodował dużą wypadkowość, bo pasy transmisyjne były ze skóry. No i one jak długo pracują, to się skóra robi krucha. Pękały. Robiły różne awarie. Mówię o krzywdzie, jaką ludziom wyrządzały. Uderzyły w głowę, czy oskalpowały nawet kobiety. Wtedy temperatura była bardzo wysoka na takiej sali. Bo to przemysł bawełniany, to musi być ciepło i duża wilgotność. Zapylenie sali było bardzo duże. Choroby zawodowe - pylica płuc, głuchota, choroby kręgosłupa, żylaki u kobiet, bo one cały czas na nogach.

Tkacz, jeśli chodzi o krosna angielskie, obsługiwał od dwóch do dziesięciu w zależności od asortymentu, jaki wytwarzał. Jeśli asortyment był cienki, przędza - numer metryczny przędzy był cieniutki, to tkacz więcej obsłużył tych krosien. A jeśli na przykład robił flanele, to na dwóch miał dużo pracy. A po modernizacji tkacz obsługiwał przykładowo od dwunastu do czternastu krosien „Saurer”. No i dwanaście krosien STD, osiem - też w zależności od asortymentu jaki wytwarzał.

Takie zakłady wytwarzały na przykład u mnie w "Pamotexie"... to pościelówka, ubraniówka. Takie tkaniny się wytwarzało. Cykl produkcji był zamknięty. Od beli tkaniny do gotowego wyrobu. Mieliśmy swoje szwalnie, pościel gotową wysyłaliśmy do Szwecji, za granicę. Robiliśmy popeliny tak zwane na prochowce, jak były modne. Zresztą te tkaniny popelinowe są do dzisiaj są modne. I to jest typowa tkanina płaszczowa bardzo wysokiej jakości przędzy.