Wymietli wszystko. Wyniesiono, zniszczono. Czasami szkoda

Obsługiwałem totex. To taka maszyna do stabilizacji. To również suszarki bębnowe, gdzie po prostu tkanina schodząca na przykład z kalandrów była nawijana na tokę. Toka podjeżdzała pod suszarkę i albo poszła na totexie i od razu była stabilizowana na odpowiednią szerokość, albo po prostu była suszona i dopiero szła do farbowania. Jedna sztuka właściwie to trzy, cztery razy wracała na suszarkę. Bo najpierw przychodziła surowa bawełna, więc ona była pozbawiana tej łuski, więc była prana, była zmiękczana. Przychodziła mokra na toce na suszarkę, schodziła z suszarki, wracała do bielenia, więc automatycznie znowuż wracała. Po bieleniu wracała do nas na suszarkę, schodząc już wysuszona. To nie zawsze był ten proces. I później, jak była potrzebna, odpowiednia kolorystyka czy odpowiedni rozmiar. Więc albo szła na totex, albo szła na suszarkę bębnową.

Obsługa tych maszyn to była też dwanaście godzin właściwie na nogach. I tak samo konserwacja i czyszczenie cały czas tych bębnów. Bo w momencie, gdy bębny, powiedzmy, coś się tam przykleiło, to od razu stemplowało na sztuce, więc była brakowa sztuka. Tak nie mogło być. Więc cały czas była troska i pilnowanie. I tak samo, gdy przychodziła sobota. Czyszczenie maszyn, wyjmowanie dmuchaw, czyszczenie dmuchaw. Bo znowuż jak było za dużo tego osadu, tego pyłu z tych bawełnianych tkanin, to znowuż brudziło tkaninę. A tu też była ciężka praca, bo taka dmuchawa była, powiedzmy, rozmiaru tego stolika. A tego było dwanaście sztuk, to było dwadzieścia parę metrów maszyna! Tutaj teraz widziałem te hale. Któregoś dnia były drzwi otwarte. Pustka! Wymietli wszystko, wyniesiono, zniszczono. Czasami szkoda.