Nadróbki

Nadróbki to jak pani na przykład wzięła dwie maszyny dodatkowo. Bo moje się już nie liczy, bo ja normalnie muszę na nich pracować, prawda? A te dwie, jak się wyrobiła. Bo więcej mogła pani wziąć jak dwie, ale cztery to było cieżko. Nieraz się też wzięło, ale to było cieżko. Cztery maszyny, to jak kołowrotek musiała pani lotać.

A jak się człowiek nauczył bluźnić! Co pani się obejrzała - stoi, co pani się obejrzała - stoi. A jak człowiek się nauczył bluźnić!

Taki był zegar i wybijał, ile pani materiału zrobiła. I za ten materiał wypłacali zaraz za dwa dni, za trzy dni wypłacali za tę nadróbkę. To tak się chodziło na tę nadróbkę, to te pieniądze to już se pani tak mniej więcej we wtorek czy w poniedziałek dostała. To dlatego se pani wzięła dodatkowo, żeby zarobić. Te, co zarobiła pani na maszynach, to nie. To już szło do pensji, ile pani wyrobiła metrów. Bo to też było od metrów. Ile metrów się wyrobiło, za to było płacone. A za błedy, które pani miała, to zabrali. Też policzyli, bo byli brakarze i towar przeglądali. Ile było błędów, to za to trzeba było zapłacić. Nie było tak, żeby za darmo było.

Badaczka: A ta pensja starczała na życie?

NS: Starczała i nie starczała. Nie było lekko Tyle, że starczała. Bo nie pamiętam, ile ja wtedy zarabiałam. Trzysta złotych czy trzydzieści złotych. Nie pamiętam, ile to było, bo nie chcę kłamać. Ale no musiało starczyć. Jak my oba robili, nie mieli my tak źle. Nie mieli my tak źle, jak my z mężem pracowali. Sama jak byłam, też nie było źle, bo sama na siebie pracowałam, nie? To też nie było źle.