Naprawdę było wesoło. Naprawdę inne życie było

Festyny były na Zdrowiu, tak by powiec. Zabawy były, no ładnie. No bo wie pani, że jako życie, to było weselsze, jak teraz ma młodzież. Nawet jechalimy w pociągu, powiem pani, całe grupy, śmialimy się. Teraz, niech pani zobaczy, wszystko cicho, a jak nie, to w tych telefonach tylko. Jedno drugiego nie zna. Jedno drugiego nie zna! A tak to całe okolice pani znała. Bo jak pani wsiadała, to pani znała wszystko, bo który jedzie. I wszystko było wesołe, wszystko. Weselsze życie było. Teraz młodzież ma smutne życie. Ja pani powiem, że mają smutne życie, bo jak nie telefony, to te słuchawki pozakładane i nie wi czy żyje, czy nie żyje. Według mojego rozumu, to kiedyś weselsze życie było. Bo były zabawy. Chodziły się, chodziło się. Na te zabawy przyjechało się na Zdrowie czy gdzieś tam, jak było. Czy się siedziało do wieczora, śpiewało się. Naprawdę było wesoło. Naprawdę inne życie było.

Badaczka:: A co się śpiewało na przykład?

NS: A takie piosenki róźne. Róźne takie piosenki się śpiewało. Wie pani, jakie tam umiał. Przeważnie te piosenki, co takie pospolite były. To tylko to. A to i siedziało i no mówię pani, że życie było wesołe. Nawet jeździli my nad stawy do Bedonia. Tam były takie stawy. Cygany były, tam były zabawy, Cygany w lesie. Wie pani, zabawy. Naprawdę życie wesołe. Że ciężka była praca, bo ciężka, bardzo ciężka. Bo teraz młodzież się nie narobi. Mało które, żeby się narobiło. Młodzież się nie narobi teraz, a narzeka.

Kiedyś nie było tak, że pani narzekała. Ja tyle lat byłam żonata z mężem, on nigdy nie powiedział, że był zmęczony. A przecież się napracował, bo robił fizycznie. On nigdy nie mówił, że on jest zmęczony. A teraz niech pani zobaczy młodzież. Przyjdzie. Ona jest zmęczona. I niech pani sama po sobie wie, że teraz młodzież przyjdzie, jest zmęczona. Kiedyś nie było zmęczona. Kiedyś trzeba było pracować i koniec. Przecież były dzieci, trzeba było ich utrzymać. To nie tak łatwo było. Ciężko było. Tylko, że było weselej. Ciężko było.

Badaczka: A jakby mogła pani opowiedzieć jeszcze o tych festynach. Jak one wyglądały, co się robiło?

NS: Młodzież, no wie pani, młodzież przyjeżdżała z okolic! Przecież chodziło się grupami. To nie to, że jedna poszła. Jak nas było pięć, sześć nawet. Z chłopakami się pani spotykała. No było wesoło, no powiem pani, że były wesoło. Śpiewali, orkiestra była, śpiewali. Jak nawet myśmy nad stawy jeździli, to śpiewały. Cygany tańczyły! Przy nim też tańczyło, bo się też tańczyło. Na trawie, bo na trawie, ale pani tańczyła. To nie to - przecież nie było podłóg - że tam na podłogach pani tańczyła, tylko na trawie.

Życie było weselsze, tylko było ciężkie. Powiem pani, że jako życie było ciężkie, ale wesoło było. Nawet chodziło się do Krzyża, jak śpiewali 1 maja. Młodzież się schodziło, śpiewała. Później się na randkę umawiała, bo to i chłopaki przychodziły. Tu się na randkę umawiały. Które się tam umawiali, to umawiały, które nie, to nie. Ale było ciepło. Nie było tak, jak teraz. Kiedyś to było cieplutko! W nocy mogła pani spać na podwórku, pani nie zmarzła. Tak było ciepło. No to tylko tyle mogę pani powiedzieć, no więcej pani nie powiem.

Badaczka: A każdy miał swój śpiewnik czy po prostu znało się te...

NS: Na pamięć się znało piosenki! Gdzie tam pani miała śpiewnik. No kiedyś były może śpiewniki, bo kiedyś to się pisało piosenkę i się człowiek nauczył. Ale na pamięć się umiało te piosenki. Przecież młodzież umiała na pamięć. "Głęboka studzienka" czy coś to pani to na pamięć wszystko umiałoa. Jedno z drugiego śpiewało. Na zabawy też się chodziło więcej grupowo. Więcej ja tam z dziewczynami.. No bo nie każda miała chłopaka, to się chodziło grupowo. Chodziło się, a później to tak różnie. Ale przeważnie to my grupowo się trzymali, my nie to, że my osobno chodzili.