Za błędy się płaciło

Cztery, właściwie to się cztery obsługiwało. Jak chciała pani dorobić, se dwa dobierała. Ale to już pani lota jak kołowrotek. To nie było tak łatwo. Przycie się nici zrywały i wszystko. Przycie nicielnice płochy. Musiała pani umieć wciągnąć też, to nie było tak łatwo. Trzeba było się też uczyć. Jeszcze jak na gładkim robiło się, to jeszcze, ale jak na kolorówce... To były takie łańcuchy czy coś, nie wiem jak to się nazywało. Taki był bębęn okrągły. Było tam pięć, sześć. Cztery czółenka, zależy ile kolorów szło, bo to zależy ile kolorów szło. Automatycznie się ten bęben obracał i czółenka wyskakiwały. Ale jak się zarwało, to wzywała pani pomagaczkę. Pomagaczka musiała wciągnąć. Jak się wyrwało czółenko takie, to później, żeby ustawić, też było ciężko. Bo musiała pani to ustawić dobrze, żeby nie nie było zbicia. Ale nigdy się tak nie utrafiło. To nie było tak, że się utrafiło. A za błędy się płaciło. To nie to, że za darmo. Liczyły błędy i czeba było zapłacić za te błędy. Nastawiać trzeba było takie blaszki, ale już zapomniałam jak się to nazywa. Mmówię pani, jak było zbicie czy jakiś tam zryw, czy coś, to za to się płaciło! A jak duża bela była, to już się zdejmowało znowu, ucinało się i znowu zakładali inną osnowę.