Wesołe miasteczko

No i jak żyliśmy poza tym jeszcze. Pamiętam jedno i wspominam to niezwykle czule, z takim sentymentem, tego najmłodszego syna niemieckiej rodziny - Brunona. Bruno Linke miał dwóch braci, dwaj byli w Wehrmachcie, czyli wojsku niemieckim, a Bruno był najmłodszy. A ponieważ moja siostra pracowała u niego w kuchni, więc bardzo się tak moją siostrą interesował, przychodził do nas, kolegowaliśmy się. Nie pamiętam, czy on w ogóle cokolwiek mówił po polsku. Nie wiem, czy ta rodzina pochodziła z Pomorza, nie pamiętam tego, bo byłem przecież dzieckiem, 9 lat miałem dopiero w 45 roku. Ale wiem jedno, że pamiętam taką scenę, kiedy do tej wioski do tej rodziny Linke przywieziono ciało ich syna, który gdzieś zginął na froncie. To ciało było w takiej blaszanej trumnie, nie wolno było tego ciała oglądać. W każdym razie pamiętam, to był taki rytuał, że śpiewało się wieczorem do późnej nocy. No my dzieci nie śpiewaliśmy. Zakładamy że to była rodzina katolicka, ci Linkowie. Potem odbył się pogrzeb, kondukt żałobny, odprowadzaliśmy tego żołnierza niemieckiego poległego na cmentarz do Dalikowa. I pamiętam, że po raz pierwszy widziałem, uczestniczyłem w takim marszu żałobnym i pamiętam, że moja siostra płakała. Chociaż była Polką, a to był żołnierz niemiecki, okupant. Ale prawdopodobnie płakała pani Linkowa. Byliśmy normalnymi ludźmi, nie widzieliśmy wojska, nie widzieliśmy żadnych okropności. Po prostu traktowaliśmy tego naszego Brunona i całą tę rodzinę jako - bez przesady powiem - jako takich opiekunów. Ponieważ pan Linke pozwolił założyć tzw. huśtawkę. T było nasze wesołe miasteczko, gdzie właśnie Bruno Linke i polskie dzieci bawiliśmy się wspólnie. Stąd po prostu ten sentyment do tej rodziny.