Ostatni mieszkaniec z ulicy Żytniej

Więc proszę państwa urodziłem się na Bałutach. Ale są to specyficzne Bałuty, ponieważ była to dzielnica żydowska. Na ulicy Żytniej pod numerem 9, co ciekawe z punktu widzenia historycznego, ta ulica Żytnia stanowiła od 1940 roku granicę getta. Tam właśnie w roku 1940 usunięto wszystkich Polaków z tej dzielnicy i w ten sposób staliśmy się po raz pierwszy, że tak powiem, bezdomnymi tułaczami. Nie pierwszy raz, bo nasza rodzina jest chyba takim klasycznym w ogóle przykładem na taką migrację. Rodzice moi urodzili się w powiecie łęczyckim, ale za chlebem trafili na Bałuty. Mama trafiła wcześniej, bo w roku 1920. Jako 15-letnia dziewczyna pracowała jako uczennica w fabryce Scheiblera, a potem mówiła całe życie, że była "weberką" u Scheiblera. Czyli nasza mama, mówiliśmy i będziemy o niej mówić "mamusia", nasza mamusia dwadzieścia lat, od dziecka, mając 15 lat, przebywała na terenie Łodzi. Mówiła pięknym językiem literackim do samej śmierci. Tata przybył później. Pobrali się w roku 1930. Gdzie się poznali, tego nie wiem. Faktem jest, że mieszkaliśmy na ulicy Żytniej 9, gdzie ojciec miał swój warsztat szewski. W tym domu, piętrowym budyneczku, widać ślady wejścia do tego warsztatu. To wejście jest teraz zabudowane, ale widać to wejście tam z roku 1915. Kiedy był ten "Bigiel na Żytniej", tam właśnie łodzianie oglądali mnie jako ostatniego żyjącego mieszkańca tej ulicy - z ulicy Żytniej i z dzielnicy żydowskiej.