One pracowały jak górnicy tutaj, te kobity. Niech mi pani wierzy

Największy szok przeżyłem u tego cholernego Dzierżyńskiego. Jak pojechałem się ładować do tego Dzierżyńskiego, auto im tam podstawiłem, gdzie chcieli. Ja zawsze byłem łazik, lubiłem chodzić, patrzeć, co się dzieje z tymi ludźmi. Ja szybko nawiązuję kontakty z ludźmi. Gadałem tam, rozmawiałem i pewnego dnia wszedłem na taki oddział, do dzisiaj nie wiem, jak to się cholera nazywało, przędzalnia czy coś tam, już nie pamiętam. I tam stała maszyna, jak od tego płotu taka szeroka, dotąd. Taka szeroka maszyna jedna. Za ta maszyną chodziła kobieta. Patrzę, bose nogi w drewniakach, jakiś tam fartuszek na sobie. I ta maszyna chodziła do przodu tak, jak do tego drzewa i z powrotem. A więc z dziesięć metrów do przodu i z powrotem. Ta maszyna cały czas tak chodziła. A ta kobita nie dość, że latała do przodu i z powrotem, to jeszcze musiała w bok tej maszyny, cały czas lecieć i jakieś tam te nitki wiązać. Ja mówię, pytam się tej kobiciny, ile pani maratonów tu już zrobiła? A ona mówi: panie, a kto by to zliczył? Ja tu codzienne do Warszawy i z powrotem zapierdzielam.

Aha, najciekawsze co było - ona waliła po klepisku! Nie było podłogi, nie było kafelków, nie było nic. Klepisko zwykłe. Wyobraża sobie pani to? Aż żylaki na nogach miała takie, młoda kobita, ze czterdzieści lat miała może, ta kobicina. Żylaki na kulosach i tak dalej. Mówię: to pani musi tu straszne piniądze za tę ciężką pracę zarabiać. Ona się tylko uśmiechnęła, popukała mi się palcem w czoło, mówi: a kto to panu zapłaci jakieś godziwe piniędze? Co pan? Tyle co wszyscy i koniec.

Wie pani, włókniarki to nie byli górnicy. Ja górnikom pracy nie zazdroszczę, pieniędzy też nie zazdroszczę. Niech im Pan Bóg szczęści, bo ja bym pod ziemię w życiu nie wlazł do grobu. Ale jak na kobiety, to one pracowały jak górnicy tutaj, te kobity. Niech mi pani wierzy.