Wyjrzałem przez okno i zobaczyłem las kominów. Las!

O Jezus! Zacznę od tego, że pierwsze, jak ja pamiętam, w swoim życiu zderzenie z prawdziwą włókienniczą Łodzią, było wtedy, kiedy mnie przywieziono z wakacji. A miałem wtedy może sześć lat. Mieszkaliśmy na Młynarskiej pod trzydziestym trzecim w starym domu, w jednym pokoju pięć osób. Ojciec wygrodził kuchnię. Była taka piękna pogoda jak dzisiaj, pamiętam, otwarte okna, w tych oknach pierzyny się wietrzyły i wie pani, jak ja się obudziłem, to pierwsze, co poczułem, to straszny smród, totalny smród dymu. Byłem zszokowany, bo ja byłem u babci na wsi. Jak tu przyjechałem, to po prostu mnie to dusiło. Wyjrzałem przez okno i zobaczyłem las kominów. Las! W Łodzi były setki kominów. Dzisiaj mówią o czystym powietrzu, ale jak oni by zobaczyli to, co wtedy się działo, to chyba by się pod ziemię zakopali. Łódź była tak zadymiona. Zresztą nie wiem, czy pani wie, ale Łódź wtedy była jednym z miast, gdzie komuniści zrobili program, żeby dzieci wywozić w góry, nad morza, bo w Łodzi panowała tak zwana pylica łódzka. To była taka choroba. Niech pani kiedyś spyta jakiegoś lekarza z tamtych czasów, to pani powie. Myśmy wszyscy byli narażeni na choroby gardła, choroby płuc, tego wszystkiego przez to, co tu się działo. Była fabryka koło fabryki i komin koło komina. Dzisiaj oprócz elektrociepłowni nie zobaczy pani żadnego komina. Jeśli stoi, to od trzydziestu, czterdziestu lat nieczynny. Już nic nie daje. To było moje pierwsze, które pamiętam, zderzenie z tym miastem, jeśli chodzi o przemysł tu.