Zamykam oczy i widzę te kominy dymiące

Łódź wyglądała tak. Było bardzo dużo kominów, a z tych kominów, wiadomo, był niestety dym. Zamykam oczy i widzę te kominy dymiące. Nawet piosenka jest taka: i kominów tych tysiące. Komin przy kominie, taki dym leci. Jedyny plus teraz to, że nie ma tych kominów. To my doceniamy teraz. Pamiętam, byłam dzieckiem, wysiadłam po wakacjach (wakacje spędziłam u mojej babci na wsi i ciocia mnie przywiozła) na Dworcu Fabrycznym, otworzyli drzwi od pociągu, a ja w drzwiach zemdlałam od smrodu, od smrodu tych kominów. Tak. Taki był dym. Gorszy niż na Śląsku. Bo te farby, to wszystko musiało śmierdzieć. Przecież Łódź to kiedyś wodnista była. Dlatego tutaj powstał włókienniczy przemysł, bo naokoło były rzeczki, jeziorka, woda. Wodnista była, a przemysł wszystko wchłonął. Całą wodę. Jak mamy historię o włókiennictwie, to wiadomo, że przemysł włókienniczy Łódź wysuszył.

I te domy były takie ponure podług tych, co teraz budują. Wszystko było takie właśnie od tego dymu. Łódź była naprawdę taka, jak w tej piosence: szara Łódź, szara od dymu. Ludzie spracowane, wszystko takie zmęczone, w tych tramwajach tłok taki, jak się patrzyło. Wie pani, bo nie tak, jak teraz w tramwajach luźno. Kiedyś to jak ludzie do pracy jechali, to nie zamykano drzwi. Tak dużo ludzi do pracy jechało, że stali na stopniach, żeby się tylko dostać na czas do fabryki. Bo jak się spóźniło, to zabierali pieniądze. To nie tak, że można się było usprawiedliwić, jak teraz. Nie było żadnego usprawiedliwienia. Zabierali po prostu pieniądze i już. Przedtem przede wszystkim tramwaje jeździły, więcej tramwajów niż autobusów. Teraz jest, tak widzę, pół na pół. Ludzie jak już starali się o mieszkania, to gdzieś blisko, żeby nie dojeżdżać. Bo to było bardzo ważne, no ale nie zawsze się tak udało.