"A wóda szła jak woda z kranu" - handel przy Włókienniczej

Edziu Lodziorz wódką handlował. Później oni się przeprowadzili - to małżeństwo - przeprowadzili się gdzieś do bloków; to później takie chłopaki zaczęli se handlować wódką na ulicach. Całe noce. Taksówki przyjeżdżały z klientami. I wóda szła, jak woda z kranu. Kasiory mieli od cholory. Ale, widzi Pani, handlowali, ale nigdy nie było ich pijanych. Bo chcieli kasę zarobić. No i paru z nich [przechodzi sąsiadka - dzień dobry] wyjechało do Holandii, do Szwecji... jeden chyba jest w Irlandii i chyba jeden w Finlandii, z tego, co wiem.

Mój też, na froncie u mnie, też handlował. Miał ksywę Zorro [śmiech]. Mały - metr pięćdziesiąt. Kiedyś jeździł na tramwajach. Żona nie pracowała, mieli dwóch chłopaków. A to jeszcze Pani Wiesi mama, jeszcze żyła, handlowała. Jak zbliżały się święta Bożego Narodzenia czy Wielkanocy, to stawała na klatce schodowej, micha była i chrzan tarła. To, kurde, łzy same leciały.

To ten Zorro właśnie też zmarł parę lat temu. Pani Wiesia, coś się stało w kolano, nie może chodzić, też na wózku jeździła, teraz zabrał ją syn do siebie, a wnuczek został w jej mieszkaniu.

Był taki Pan Wacek z oficyny, winami handlował razem z moim tatą. Ten handlował winami i ten. Później ten Wacek zmarł, mój tata też się ruszył za wódkę, tylko też zmarł... dwanaście lat temu. I tamten, co handlował, ten Zorro, to dwóch chłopaków ma działki, mają samochody i ich dzieci mają samochody. A ja nie mam nic. Co mój tata zrobił z tymi pieniędzmi, to ja nie mam pojęcia. Czy gdzieś zakopał, czy co? Cholera wie...