Bezrobocie

Osobiście jako pracownik, jako obywatel kraju, jako łodzianin spodziewałem się, że jeżeli państwo decyduje się na likwidację przemysłu to wiadomo, że nie od razu - ale zaproponuje jakieś inne rozwiązania. I idąc na bezrobocie pamiętam jak był ten ostatni zakład, ostatni dzień. Pożegnaliśmy się, potem poszedłem na bezrobocie. Miałem rok czasu bezrobocia. Spodziewałem się, że zaproponują mi jakieś inne rozwiązania, jakąś inną pracę. Po prostu jako normalnemu obywatelowi, który no.. któremu się po prostu no powinno pomóc w danym momencie. I to władza powinna pomóc. No i pamiętam odhaczam się. Drugi miesiąc odhaczam się - przeglądam wszystkie oferty. W tym czasie akurat nie było nic. Natomiast lawinowo rosło bezrobocie w łodzi. Kolejne zakłady wypuszczały bezrobotnych, coraz to więcej, różne branże. I to była tragedia. O, też jeszcze powiem jedną rzecz. I pamiętam jak też takie, takie no niedowierzanie we mnie narastało. Jak to jest, że no minęło pół roku i nawet jednej propozycji pracy nie dostałem. No mówię - już po pół roku no w sposób naturalny powinienem chociaż jedną propozycję pracy dostać. Fakt faktem, że też sam szukałem ale no nie było. Przeglądało się tylko gazety. Bardzo często było tak, że kiosk otwierano o siódmej. Ja kupiłem gazetę, przyszedłem do domu, przejrzałem gazetę. W pół do ósmej dzwonię a oni mówią, że przed chwilą odebrali telefon, przyjęli już kogoś do pracy. Godzina w pół do ósmej i już nie ma miejsc pracy z ogłoszeń w gazecie. To też pamiętam. I potem pamiętam, chyba był ósmy czy dziewiąty miesiąc już mojego bezrobocia. Już było naprawdę zdziwienie, że to.. nie ma w ogóle jakiegoś takiej zainteresowania w urzędzie pracy, że no pan to już tyle czeka no to może coś tam znajdziemy, coś tego, nic. A niech pan przyjdzie następnym razem a najlepiej to niech pan przyjdzie za dwa albo za trzy miesiące. Tak było.