Wejście do budynku Rektoratu Uniwersytetu Łódzkiego, Narutowicza 65 w Łodzi

Fotografia Ignacego Płażewskiego Brak zastrzeżenia praw autorskich. Prosimy o każdorazowe wskazywanie Muzeum Miasta Łodzi jako właściciela obiektu oraz opatrywanie utworu imieniem i nazwiskiem autora, a także o korzystanie z utworu w sposób niegodzący w prawa osobiste autora.

Fotografia przedstawia budynki znajdujące się przy skrzyżowaniu ulic Narutowicza i Lindleya. Widoczne wejście do budynku znajdującego się na pierwszym planie, należy do jednego z najstarszych biurowców w Łodzi będącego własnością Zakładu Wodociągów i Kanalizacji. Na początku XX wieku postanowiono skanalizować Łódź, wykonanie projektu zlecono Anglikowi inżynierowi Williamowi Heerleinowi Lindleyowi (synowi), jednak koszt realizacji projektu przekraczał możliwości miasta. W 1924 roku już po odzyskaniu niepodległości Rada Miejska podęła uchwałę o budowie kanalizacji w Łodzi. Utworzono wtedy samodzielny wydział, na czele którego stanął inżynier Stefan Skrzywan. Pierwszą siedzibą Zakładu Wodociągów i Kanalizacji była kamienica znajdująca się przy ulicy Wierzbowej 52, jednak podjęto decyzję o wybudowaniu bardziej reprezentacyjnego budynku. W latach 1928-1930 przy ulicy Narutowicza 65 powstał gmach według projektu Wiesława Lisowskiego. Biurowiec ten pozostał w posiadaniu Zakładu Wodociągów i Kanalizacji do 1939 roku. W holu biurowca pracowników i interesantów gmachu witała ułożona z polecenia Stefana Skrzywana mozaika z napisem „Uśmiechnij się”. Po II wojnie światowej budynek przeszedł na własność Uniwersytetu Łódzkiego i stał się siedzibą Rektoratu. Gmach został również rozbudowany wzdłuż ulicy Lindleya. W 2015 roku po przeniesieniu Rektoratu do dawnego budynku Szkoły Handlowej Zgromadzenia Kupców, dawny biurowiec Zakładu Wodociągów i Kanalizacji stał się siedzibą jednostek Wydziałów Filozoficzno-Historycznego i Studiów Międzynarodowych i Politologicznych Uniwersytetu Łódzkiego. Drugim z widocznych budynków jest kamienica narożna mieszcząca się pod adresem Narutowicza 67, chociaż wejście do niej znajduje się od strony ulicy Lindleya 2. Zbudowana w 1938 roku, po II wojnie światowej wraz z kamienicą pod numerem Narutowicza 69 zajęta przez wytwórnię Filmów Fabularnych, na mieszkania dla pracowników. Mieszkali tam między innymi Juliusz Turbowicz z żoną Joanną Rojewską, Ludwik Hager, Wanda Jakubowska, Anatol Radzinowicz, Oleg Samucewicz, Ludwik Perski z żoną Ludmiłą Niekrasową, Jerzy Passendorfer, Jerzy Kawalerowicz czy Alan Starski, który w 1993 roku zdobył wraz z Ewa Braun Oskara za scenografię do filmu "Lista Schindlera".

Ulica, przy której adresy mają oba budynki, przez około 100 lat była znana jako ulica Dzielna. Nazwę zawdzięczała swojemu usytuowaniu pomiędzy Nowym Miastem a osadą lniarsko-bawełnianą zwaną Łódką, które oddzielała od siebie. W 1924 roku nadano jej imię prezydenta Gabriela Narutowicza. Natomiast odchodząca od niej prostopadła ulica, która miała upamiętniać projektanta łódzkich sieci wodociągów Williama Heerelina Lindleya, nosi pomyłkowo miano Williama Lindleya, czyli jego ojca, również inżyniera.

Numer inwentarzowy obiektu: MHMŁ-I-4723-1

Obiekty ze zbiorów Muzeum Miasta Łodzi po digitalizacji w ramach projektu „Kultura cyfrowa”, zadanie: „Digitalizacja i popularyzacja fotografii z zasobu Muzeum Miasta Łodzi”