Własne mieszkanie

To było trzecie moje mieszkanie. 

Pracowałem w centralnym zarządzie maszyn włókienniczych. No tak, najpierw w budownictwie, ale mi się to nie podobało, a chodziło mi o to, żeby dostać mieszkanie w jakiś sposób. Miałem to prawo jazdy na wszystkie pojazdy i oprócz tego zrobiłem sobie operatora dźwigowego. Zdałem i pracowałem w budownictwie jako operator dźwigowy. Także nie podobało się, to ja ‚cześć-pies’ i od razu miałem pracę gdzie indziej, bo mogłem albo jako operator albo kierowca na wszystkie pojazdy, także nie miałem najmniejszych problemów. Zawsze miałem pracę. 

No i właśnie tam w tym Centralnym Zarządzie Przemysłu Maszyn Włókienniczych to oni, ci inżynierowie, przyjechali z tym polskim rządem ze wschodu. No mnie polubili bo tak, bo i języki znałem. A jak dziewczyny robiły listę, że potrzebujących mieszkanie, to ja byłem pierwszy i zawsze pierwszy byłem i dostawałem. Pierwsze dostałem na ul. Wschodniej tam na trzecim piętrze, pokój z kuchnią. Na Bałutach mi się nie podobało jak diabli, ale udawałem, że byłem zadowolony. Pytali: „No jak panie Edwardzie?” – „No dobrze, będę miał mieszkanie, nie będę z teściami mieszkał, no będzie zupełnie inne życie.” No i moment później wołają mnie: „Panie Edwardzie, czy nie mógłby Pan nam oddać to mieszkanie, bo my mamy inżynierów, którym musimy zapewnić lokum i chcieliśmy.” I ja mówię: „Panie dyrektorze, dopiero dostałem, jeszcze dobrze nie obejrzałem tego mieszkania, a już mam oddać Panu?” – „No tak, ale takie warunki są takie i potrzeba. A następne pan dostanie.” – „Dobra, mówię, zgoda.” Ja tam myślę: bardzo dobrze. Ja tam mówię: na Bałutach na trzecim piętrze to mi się nie podobało, co ja tam będę. Oddałem, w porządku, tu zadowolony, ci dostali mieszkanie. Chłopaki się cieszyli. Nowy kwartał znowuż oddali, dostali przydział, no i dostałem mieszkanie, dostałem na Śródmiejskiej, tam, gdzie poczta, na parterze. A na pierwszym piętrze były mieszkania, pokój z kuchnią. Pojechałem zobaczyć z moim kierownikiem. No dobrze, myślałem, już wreszcie będzie. No i co się okazało? Że – a to były przecież maszyny włókiennicze na Widzewie, to produkcja szła, to potrzebowali. No i okazało się, że mieszkali w Grand Hotelu i później taka nagonka, że Grand Hotel to już nie jest hotel tylko mieszkanie, bo tam na stałe mieszkają. I wywalili ludzi stamtąd i przyszli do dyrekcji: „No panie dyrektorze, my musimy rezygnować z pracy.” I znowu: „Panie Edziu niech pan nam te, bo taki układ.” Ja sobię myślę: cholera, na tych Bałutach tak było, teraz znowu. No to tak, znowuż oddałem to mieszkanie. No i zaraz następny kwartał oddali. Jak ja miałem na to mieszkanie decyzję, to jeszcze tego piętra nie było, było tylko pierwsze piętro.To żeśmy przyjeżdżali co niedziela i tutaj oglądali. No i później pod koniec roku to oni oddali to, no i naturalnie myśmy się tutaj sprowadzili w takie świeże.

Dyrektor przyszedł i mówi tak: „Panie Edwardzie, pan dla nas zrobił tyle dobrego, to już ma pan to trzecie mieszkanie. I ma pan za to dwa pokoje z kuchnią i na ulicy Obywatelskiej.” Ja mówię: „No, w swojej dzielnicy!” I mówię: „Panie dyrektorze,  zastrzegam, że już tego mieszkania nikomu nie oddaję.”