Klub alpinistyczny

Mówiąc o wyczynach alpinistycznych, muszę wspomnieć czasy w Klubie Wysokogórskim, na Piotrkowskiej 102A, tam była nasza pierwsza siedziba. Dzisiaj jeszcze spotykamy się raz do roku, w styczniu albo w lutym, ci tak zwani ‘oldboje’. Pożal się Boże, obraz nędzy i rozpaczy dzisiaj - a kiedyś przecież to były orły. Andrzej Wilczkowski , Włodek Manduch już nieżyjący, Zbyszek Skoczylas, Lech Utracki, Tadek Bartczak, to są ci znani alpiniści, himalaiści, dzisiaj jeden z nich, należący do młodszego pokolenia, miał pecha bo, w Karakorum, na wyprawie na Czogorii – czyli słynne K2, zabrakło mu trzysta metrów do szczytu do wierzchołka, musieli zawrócić z powodu burzy. Maciek Mackiewicz, był taki, słynny, żyje jeszcze, ma 80 lat dzisiaj; kozak nieprawdopodobny, świetny taternik, trochę gorszy narciarz. Pamiętam taki epizod, w ’60 tym roku byliśmy na Hali Gąsienicowej, wszyscy na nartach, bo to było w kwietniu, pełno śniegu, krokusy na hali. Tylko ja nie jeździłem na nartach. Przed schroniskiem stoi Baśka Skoczylasowa, żona Adama Skoczylasa, już nieżyjącego himalaisty, cała w gipsie, od stóp do głów, nogę złamała na nartach. I mówi: „Chodź ze mną na Czarny Staw Gąsienicowy, jakoś zakuśtykam”. No i poszliśmy. A ja nie miałem okularów słonecznych, pełno śniegu, słońce świeci – nabawiłem się momentalnie śnieżnej ślepoty. I przysłowiowo – ‘wiódł ślepy kulawego’. Dotarliśmy nad Czarny Staw, po drodze niechcący, jakaś wycieczka ze Śląska jakiś durniów, wlazła na pochyłe pole śnieżne, i minuta, a by lawina poleciała jak drut. No ale dotarliśmy nad staw, wróciliśmy, ja już byłem całkiem ślepy, nie widziałem na oczy, morda mi spuchła bo się opaliłem, i wygrałem w schronisku konkurs na najbardziej opalony pysk. To tyle wspomnień co do Klubu.