Mieszkanie na osiedlu Mireckiego

Mieszkanie na osiedlu Mireckiego - ja mieszkam w mieszkaniu moich dziadków, którzy się sprowadzili tam, jeszcze w czasie, kiedy osiedle było w trakcie budowy, w ’30 roku. Moi dziadkowie należeli do pierwszych lokatorów tam, od ’30 roku i w tym, znaczy z nastaniem wojny wszyscy zostali wysiedleni przez Niemców, na ulicę Łąkową, no a potem dziadkowie wylądowali u nas w Piotrkowie. I przebyli całą wojnę z nami w Piotrkowie, i wróciliśmy po wojnie do naszego mieszkania, a tam - też od czasów przedwojennych Strzemińscy mieszkali, Wegner, Hiller, którego nie znałem, nie zetknąłem się z Hillerem, a co do Wegnera, to jeszcze zabawny epizod taki: otóż w liceum na ulicy Drewnowskiej, które kończyłem, a o którym mówiłem, mieliśmy wspaniałego nauczyciela rysunków. Nazywał się Orłowski, ale nie ten Aleksander, co to miał ‘gust soplicowski’, ale był malarzem znakomitym, starszy pan, wesoły, znakomicie rysował, on jest wart wspomnienia dzisiaj, opisania go, niestety nie wiadomo co się z nim stało, nie ma materiałów, ja bym sam chętnie jakoś przywrócił go pamięci, bo to była znakomita postać. I on mi wlepił poprawkę z rysunków! W dziewiątej klasie czy w dziesiątej, już nie pamiętam. Nie dlatego, że nie umiałem rysować – bo nie umiem, ale dlatego, że mu rozrabiałem na lekcjach. I mi wlepił poprawkę i mówi „Zrobisz przez wakacje pokój w perspektywie”, a ja o perspektywie miałem guzik pojęcia. Co było robić?: poszedłem do starszej córki Wegnera, Hani, która była architektem i Hania mi odbiglowała jak trzeba pokój w perspektywie. Ja po wakacjach idę dumny i blady do Orłowskiego i mówię „Panie profesorze, proszę bardzo, jest pokój w perspektywie”. Orłowski popatrzył, potem popatrzył na mnie i mówi: „To nie ty robiłeś, ale czwórkę ci postawię”.