Przyjaźń z Stanisławem Mikulskim

maturę robiłem ze Stasiem Mikulskim, późniejszym Klossem, on siedział w pierwszej ławce, a ja z tyłu. No i właśnie, jeszcze w szkole, w gimnazjum on zajmował się sprawami powiedzmy literackimi, czy prowadził konferansjerkę a ja prowadziłem chór, grałem trochę na fortepianie, no i potem, po maturze nasze drogi się rozeszły i on zaczął pracę właśnie w Lublinie w Teatrze Dramatycznym Osterwy, Staś Mikulski. No ponieważ ja się dowiedziałem, że on tam pracuje postanowiłem go odwiedzić. No jakoś taka nasza rozmowa się nie kleiła mimo tylu lat znajomości i przyjaźni, przecież jego siostrę na przykład uczyłem – Ewę, która potem była potem grafikiem w Filmie Polskim coś tam robiła, uczyłem gry na fortepianie, także z nimi byłem związany dosyć blisko. No ale Staś Mikulski, nie wiem, może miał ciężki dzień, jakoś nie był zachwycony moją wizytą, ale poprosił mnie o jedno: „Słuchaj mam prośbę, czy możesz zaangażować moją żonę do Teatru Muzycznego?” a ja mówię: co ? Na solistkę czy ? Ja na solistkę to nie mam wpływu, musiałby dyrektor, kierownik artystyczny, reżyser, no przesłuchania są, to nie jest tak... „No to chociaż do chóru”. Ja mówię: do chóru, to proszę bardzo. No i nie musiałem się nikomu spowiadać, no więc ją przesłuchałem, tak z grubsza, no widzę, że jest muzykalna, ma miły głos, no i przyjąłem ją, poszedłem do dyrektora, że tego, żona Pana Mikulskiego, ma ładny głos. No i zgodził się, zatwierdził. Później dowiedziałem się, że ona po wielu latach została solistką. Także nawet ją widziałem w jednym z przedstawień,