stowarzyszenie artystyczne

Zaczął się rok osiemdziesiąty, przemiany w Polsce i to zaczęło rzutować na program telewizyjny. Zaczęto coraz mniej ośrodkom zlecać i ja się trochę dusiłem. Bo ten rozmach, który zapoczątkowałem zaczął umierać. Już z teatrem trudno się było przebić, Rzeszewski raczej był związany z Warszawą i już do Łodzi nie przyjeżdżał, raczej realizował w Warszawie swoje pomysły i filmy muzyczne ja poproszono mnie, żebym się zajął pracą społeczną. Powstało w Łodzi takie stowarzyszenie artystyczne przy ulicy Moniuszki. I tam mi zaproponowano funkcję prezesa. Nie bardzo wiedziałem, jak się za to zabrać, no ale było trochę entuzjastów ze środowiska artystycznego i myśmy w tym stowarzyszeniu zaczęli budować jakąś koncepcję artystyczną, było dużo programów, głównie rozrywkowych, były koncerty solistyczne i przy tym stowarzyszeniu ja stworzyłem swoją orkiestrę „Odeon”. To była trzydziestoosobowa orkiestra popularno-rozrywkowa i próbowałem znaleźć dla niej jakiś klucz, jakiś artystyczny wyraz i doszedłem do wniosku, że trzeba stworzyć program dla tej orkiestry między symfonią a piosenką, bo tak.. muzyka symfoniczna nie bardzo trafiała do szerokiej rzeszy odbiorców, a dzięki tej orkiestrze ja stworzyłem pewien profil programowy, gdzie mogłem właśnie różne ciekawe utwory zarówno polskie jak i zagraniczne realizować. I tą orkiestrę prowadziłem rzez prawie osiem lat, mm daliśmy prawie dwieście koncertów, w tym wiele nagrań dla telewizji. Mam nawet tuta zdjęcia tej swej orkiestry. Nagrywaliśmy również dla radia, także ta orkiestra odnosiła coraz lepsze rezultaty. Po tylu latach to już myśmy się wzajemnie dobrze poznali i mieliśmy bardzo ładne efekty zarówno we współpracy jak i efekty artystyczne