Jaracza 7 – pierwsza studencka meta

Pierwsza nasza taka, studencka jeszcze, meta, to było Jaracza 7, na pierwszym piętrze taka dosyć, dosyć duża sala, gdzie tam się estrada nawet jakaś taka mała zmieściła, no i tamśmy w ogóle to, to pomysły, te, te pierwociny życia klubowego, studenckiego koncertowały, koncentrowały, zanim ZSP dostało ten piękny pałac Goldfedera, Piotrkowska 77. No to jest tak a propos, to była taka kamienica stara, chyba międzywojenna, albo jeszcze starsza, już nawet nie pamiętam, bo się tym nie tego, nie zajmowałem,. Klatka ciasna, myśmy robili na, nabór do „Pstrąga”. To było w tym momencie, kiedy, kiedy nam się ten zespół rozleciał, jak mówiłem, żeśmy dwa, dwa programy w ogóle musieli odłożyć i, i nagle się okazało, nie mamy z kim grać. No tośmy dali ogłoszenia do gazety, poszły do radia, tu i ówdzie. Jaki się tłum zwalił, to te poręcze trzeszczały. Był taki film, „Godzina jedenasta” wtedy, mam świeżo w pamięci, gdzie, gdzie pod ciężarem właśnie tłumu, który tłoczył się po pracę, zawaliły się w ogóle schody, to była taka, taka, taki był wstrząsający film w ogóle, bo to były ofiary i tak dalej. Ja mówię, nam jeszcze potrzebne jest, żeby „Godzina jedenasta”, to było wszystko na Jaracza 7. Nic się takiego nie stało, ale to nas strasznie zdziwiło, jak to, wie Pani, Jezus, ile tam się wtedy ludzi rzuciło, i to nawet nie tego, niekoniecznie studenci. Myśmy tam wtedy wyłowili parę talentów autentycznych, parę talentów rzeczywiście, które siedziały potem w „Pstrągu” długie lata. No i też właśnie tam, tam, tam i ten, Duduś Matuszkiewicz z zespołem „Melomani” tam, tam przychodził coś, coś pograć, bo to, to było na zasadzie takiego lokalu zamkniętego, czyli że, że, że można było więcej niż gdzie indziej. Co tam jeszcze się z tych takich imprez działo? No, były spotkania z różnymi ludźmi, były jakieś projekcje filmowe, ja pamiętam, że tam nawet pokazywałem jeszcze ten, „Pałace Ziemi...” nawet tam pokazywałem.